ależ miałam dziś kryzys!

Byłam o krok od porzucenia roweru. Taka jestem słaba. Jak wyszłam rano z psem, jak zobaczyłam to coś, co boję się nazwać pogodą to ręce mi opadły, a centralny układ nerwowy opanowały najczarniejsze z czarnych myśli. Czarniejsze od czarnoziemu, czarnych oliwek i czarnej dziury w kosmosie. I w myślach tych na przemian marzłam, mokłam, ślizgałam się, byłam otrąbiana, zasmarkana i wielce, ale to ogromnie nieszczęśliwa. Ale potem pomyśliałam sobie o bikestatsie. O tym, że Wy nie marudzicie, nie smarkacie w rękawy i nie przesiadacie się do autobusów z byle powodu. I z trudem i to takim, że nawet słów nie mam, ale był to wielki trud, wbiłam się w ciuszki rowerowe, neopren na buty i hajda hop. Po pięciu kilometrach całe to dziadostwo mi przeszło. Po siedmiu poczułam się całkiem nieźle, po dziesięciu bosko, a po trzynastu rewelacyjnie :)
Nie było źle i muszę stwierdzić, że tak właściwie to lubię kiedy jest trochę bardziej technicznie, lubię gibać się na kozie w świeżym śniegu i lubię widzieć ślady innych rowerzystów przed sobą.