Jeśli pierwszy dzień tej wycieczki uznać za hardcora, to nie wiem jak nazwać dzień drugi

Pobudka tylko nieco później niż wczoraj, wstajemy ledwie przytomne i wyruszamy z samego rańca. Jedziemy do Bodzentyna, nie jest to co prawda Ogrodzieniec, ale w końcu wypadałoby jakieś ruiny zaliczyć. Przed samym miasteczkiem niebo ciemnieje i zaczyna grzmieć, wjeżdżamy więc na rynek i szukamy jakiejś knajpy. Jedynym otwartym miejscem jest bar o nazwie jeśli mnie pamięć nie myli „BAR”. Gdybym była właścicielką to nazwałabym to miejsce Knajpą Morderców, bo chociaż odstraszałaby tursytów, to jednak zacnie oddałaby jego charakter. No ale podobno kobiety łagodzą obyczaje, więc wchodzimy i łagodzimy. Pijemy herbatę, wcinamy jagodzianki (przepyszne jagodzianki z piekarni na rynku, które będą mi się teraz pewnie śnić przy pełni księżyca) i czekamy aż się rozpogodzi, co zresztą nie trwa długo, bo burza przechodzi bokiem. Potem zwiedzamy ruiny i ruszamy dalej do Sieradowickiego Parku Krajobrazowego, których chcemy przeciąć i wyskoczyć na Wąchock.

Jak tylko zjeżdżamy z głównej trasy to natychmiast się gubimy, a ja wyklinam mapę, która wcale nie pokrywa się z rzeczywistością. No chociażby te szlaki – na mapie są i czerwone i czarne i zielone, a tu – nic. A jeśli jakiś szlak się pojawia, to w zupełnie innym kolorze, na przykład żółtym. Więc kiedy zaliczamy jeden piękny, acz zupełnie niepotrzebny podjazd, to chowam mapę i od tej pory jedziemy metodą biblijną, czyli „kto pyta nie błądzi”. I rzeczywiście tak jest, a w dodatku spotykamy kilka fajnych osób, z czego najfajniejsi są panowie jeszcze zawiani po wczorajszym weselu, dlatego nie do końca ufam w ich wskazówki i przed skrętem do lasu zahaczamy jeszcze o leśniczówkę. Ale leśniczy rozwiewa już wszelkie wątpliwości, mamy jechać prosto i na krzyżówce w prawo, za brukiem. Bruk?! Ha! Znaczy się cywilizacja, fajnie, fajnie.

Jak myśmy na ten bruk wjechały…! Jak myśmy wjechały… o ludzie! Ten bruk, to się takie kocie łby okazały, taka kuźwa droga przez mękę, wyglądało to jak droga dla czołgów z drugiej wojny światowej, zresztą może i faktycznie tak było. Ten fragment w Kampinosie w okolicy Palmir to się kurna do kostek tej drodze nie umywa. A myśmy tak osiem kilosów jechać musiały!

Jak dojechałyśmy do Wąchocka, to mało tego asfaltu tam nie ucałowałam.

Może za dwa, trzy tygodnie znów tam pojadę. Może okolicznych, kamienistych szczytów nie będę już zaliczyć, drogi dla czołgów też może odpuszczę, ale górki są, słońce jest i pięknie też jest.

jaka to melodia? © sliwka

tak śliwka zamek zdobywała © sliwka

a tak Duch olewał system © sliwka

droga dla czołgów © sliwka