praca

czyli brudzenia nowych podzespołów ciąg dalszy...
Rano po drodze trzech kierowców próbowało mnie przejechać. Lama wyjeżdżająca z parkingu (to już drugi raz, gdzie te laski mają oczy? w torebce??), miszcz kierownicy, który wymijał samochód stojący na jego pasie, więc jechał po moim i chyba chciał mnie zmieść z powierzchni ziemi - i tu serio się przestraszyłam, bo było na centymetry. A trzeci był jakiś podtatusiały ślepowron co skręcał w prawo - pieszych przepuścił, a mnie już nie widział, bo jak powszechnie wiadomo kask rowerzysty oprócz niekwestionowanych walorów estetycznych ma przecież tę zaletę, że czyni rowerzystę niewidocznym. Nawet jeśli ma zielone i jedzie jak PoRD przykazał po DDRze.
Tak czy siak nikomu nie udało się mnie pozbyć, więc będę dalej rowerkiem jeździć. Chociaż czasem wolałabym walcem.
W każdym przypadku miałam pierwszeństwo i w każdym przypadku mogłam je w dupencję cmoknąć i tyle. Wszyscy to znamy aż za dobrze... Ale czasami tak mnie to wkurza, że mam ochotę na złość tym dupkom nie zjechać, nie zahamować, nie unikać, tylko jechać prosto i niech oni się martwią. Tylko, że do czego by to prowadziło? Że będą edukowani moimi złamanymi kośćmi i o zgrozo połamanym rowerem??! No na to, to nie bardzo mam ochotę.
I tak wściekła jak angielska krowa chodziłam cały dzień, aż przyszedł wieczór i poleciałam do lasu na mały slalom między kałużami. Długie wybieganie na 7 km plus tradycyjne przebieżki. Idzie mi lepiej niż sądziłam.